به گزارش روابط عمومی فرمانداری شهرستان دماوند، علی افضلی، رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان دماوند با اعلام این خبر اظهار کرد: سابقه دستبافی در ايران به هزاره‌های قبل از ميلاد می رسد و نخستين نشانه‌ای که از وجود پارچه منسوج در ايران موجود است، متعلق به ۴۰۰۰ سال قبل از ميلاد است که طي حفريات انجام شده در شوش به دست آمده‌ است.

وی افزود: در گذشته صنايع دستی، بدون آنکه کسي اطلاعات و آگاهي درباره آنها به جامعه بدهد به عنوان بخشی از زندگي روزمره استفاده و از نسلي به نسل بعد منتقل می شد؛ در روند تکاملی صنايع دستی غالبا مشاهده می شود که اين صنايع در تقابل با صنايع جديد، از مبانی و ريشه سنتی خود فاصله گرفته و دستخوش تغييرات دنيای مدرن شده‌اند.

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان دماوند در سخنانش اشاره کرد که رشته حوله بافی شهر کيلان دماوند نيز همچون رشته‌های ديگر صنايع‌دستی از اين قاعده مستثنی نبوده و از نظر حجم توليد و مصرف بسيار محدود، کم تعداد و منحصر به فرد شده‌است؛ در اين نوع بافته مواد اوليه مورد استفاده نخ مي‌باشد که به عنوان پود لابه‌لای چله تنيده مي‌شود و توسط دفتين زده شده و در واقع طي سه مرحله، فرآيند بافت آن انجام مي‌شود.

افضلی بیان داشت: حوله‌بافی نوعی فرآورده نساجي سنتی است که به کمک دستگاه بافندگی چهار وردی توليد می شود. ازجمله خصوصيات اين رشته از صنايع دستي اين است، که اولا کليه‌ مراحل سه‌گانه بافندگی (ايجاد دهنه‌کار، پودگذاری و دفتين زدن) با حرکات دست و پا انجام می شود؛ ثانيا امکان استفاده از پودهای رنگی به ميزان نامحدود و همچنين تنوع طرح بافت با در اختيار داشتن و کنترل حرکات وردها ميسر می‌شود.

وی خاطر نشان کرد: حوله‌بافی در دماوند قدیم تنها در اين شهر بافته می شد و در گذشته در هر طايفه‌ای، يک نفر به اين کار مشغول بود که نه تنها در اين زمينه مايحتاج خود و خانواده خويش را تامين می کردند، بلکه در اقتصاد خانواده هم نقش قابل ملاحظه‌ای داشتند؛ اين رشته را به اشتباه حوله‌بافی ناميدند، چون علاوه بر مصرف حوله حمام که جاذب رطوبتی خوبی است، در موارد ديگری از جمله سفره، لباس، چادر شب و شال، … نيز مورد استفاده قرار مي‌گيرد.

رئیس اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان دماوند تصریح کرد: شيوه بافت به اين صورت می باشد که ابتدا نخ‌های پنبه‌ای را به وسيله چرخ ريسندگی و چرخ ماسوره تهيه‌کرده و سپس در يک فضای باز به وسيله تعدادی چوب نازک و هم اندازه به اصطلاح محلی “چله‌ها را دوانيد”؛ سپس نخ‌هاي پيچيده شده به دور چوب‌ها (فاصله هر کدام از چوب‌ها يک متر می باشد) را به دور يک چوب بزرگ و ثابت شده به نام “نوورد” مي‌پيچيند.

افضلی تصریح کرد: جهت بافت می بايست نخ‌ها را با ماکو ردکرده و بعد از هر بار نخ ردشده دنده يا “دفتين” که به سمت جلو و عقب آورده می شود، نخ‌ها کوبيده و پارچه بافته می شود؛ وقتی ماکو از سمت راست رد مي‌شود پاتلک سمت چپ با پا به حرکت در‌آمده (و بالعکس) و وردها را جابه‌جا مي‌کند.


انتهای پیام/